CORVUS

I.

CORVUS

inter instrumenta bellica tuendis urbibus excogitata, memoratut Curtio, l. 4. c. 2. ubi de Tyri obsidione. Fuêra autem Corvorum diversa genera, diversae formae. Hunc Diades invenit, illum Tyrii, alium Cn. Ovellius. De primo Vitruvius agens, eum Corvum demolitorem, seu, ut alii legunt, depraedatorem, vocat, l. 10. c. 19. nonnullisque Gruem appellari addit. C. Duillius, adversus classem Carthaginensium κόρακα seu corvum invenit, prorsus ab hoc et Curtiano diversum, quem Polybius describit. l. 1. Vicinus Curtiano lupus Livianus, l. 28. et Vegetianus. Et quidem Curtiani e moenibus in naves tormentô, tamquam ballistâ emittebantur sine milite navesque lacerabant et propungatores intra moenia traiciebant, ut videre est, c. seq. Dio in Severo propius accedit, qui Byzantinos affirmat habuisse harpagones, quos emittebant et reducebant celeriter. Proxime Tacit. l. 4. Histor. c. 30. Praecipuum terrorem intulit suspensum et nutans machinamentum, quô repente demissô, praeter suorum ora, singuli pluresve hostium sublime rapti verso pondere intra castra effundebantur. etc. Raderus ad Curtium d. l.

II.

CORVUS

pro Numine Aegyptiis fuit, ut colligunt quidam, ex Ambrosii Comm. in ad Rom. c. 1. ubi Coracina, inquit, sacra habuerunt pagani. Ac continuo subdit: Harum omnium rerum, quas memoravi, simulacra coluerunt Aegyptii. Et forte haec sacra prope Coptum fuêre, urbem tanti nominis; ut inde Aegypto appellatio sit: circa eam enim bini duntaxat Corvi conspiciebantur; nec militibus Romanis, qui smaragdi metalla ibi cutodiebant, visi sunt plures. Atque ibidem Apollinis erat simulacrum, cui corvi sacri erant, teste Aelianô, de Animal. l. 7. c. 18. Verum non tam hinc consequitur, Corvos illos potius fuisse Deos, quam symbolum Numinis: namque et a symbolo sacra illa κοράκινα, seu Corvina, appellari potuerunt, Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idolol. l. 3. c. 100. qui alibi, inter castitatis quoque, et fidei coniugalis, hieroglyphica, non avem hanc minus, quam cornicem et columbam, reponit. Ceterum Corvorum auspicia Arabes secutos, scribit Porphyrius. In illis autem non alius magis memorabilis illô, Plinii verba sunt, l. 10. c. 43. qui Tiberiô Principe, ex fetu supra Castorum aedem genitus pullus, in oppositam sutrinam devolavit, etiam religione commendatus officinae domino. Is mature sermoni assuefactus, omnibus matutinis evolans in Rostra, in Forum versus, Tiberium, deinde Germanicum et Drusum Caesares nominatim, mox transeuntem populum Rom.

salutabat postea ad tabernam remeans, plurium annorum assiduô officiô mirus. Hunc, sive amulatione vicinitatis, manceps proximae sutrinae: sive iracundiâ subitâ, ut voluit videri, excrementis eius impositâ calcis maculâ, exanimavit: tantâ plebei consternatione, ut primum pulsus ex ea regione, mox et interemptus sit. Addit deinde, ut huic Corvo, ea in urbe, in qua multorum Principum nemo duxorat funus; neque vel maior Africanus habuit sepulchrum, nec minor reperit ultorem, innumeri exsequias celebraverint, duobus Aethiopibus humeris constratum lectum deferentibus, praelatis omnis generis coronis, praecedente etiam tibicine, ut in funeribus mos erat, contigisseque ea ad diem 5. Kal. Aprilis, M. Serviliô et C. Cestiô Consulib. h. e. an. Urb. Cond. 788. Vide Kirchmannum, de Funer. l. 2. c. 5. De hoc non inficeta Vossio coniectura est illa Gilberti Genebrardi in Chron. ad Ann. 4016. funere corvi celebribus exsequiis, novô et inusitatô facinore a Populo curatô, significâsse Spiritum Sanctum, Corvum, id est, atrum illum Satanam, mox exstinctum iri Romae, ubi pracipua eius erat sedes ac garritus; apud Vossium, l. 3. c. 89. Nec omittendum, in aucupio quoque Corvos adhiberi consuevisse: primumque in venando iis usum legi apud Olyssem Aldrovandum, Ornitholog. l. 12. c. 1. p. 702. Ludovicum Galliarum Regem. Sed nec hoc venationis genus Vereribus ignotum fuisse, docent illa Plinii, l. 10. c. 43. Nec non et recens fama Crateri Monocerotis cognomine, in Erizena (alias Troezena) regione Asiae, corvorum operâ venantis, eo quod devehebat insylvas eos considentes corniculis humerisque; illi vestigabant, agebantque, eo perductâ consuetudine, ut exeuntem sic comitarentur et feri. Vide interum Voss. l. cit. c. 97. Plura vero de hac ave, apud Plinium, l. 10. c. 12. etc. Atque hic niger est, unde Apollini olim sacer, uti diximus. Certe Crovos tripodibus assidentes cum Phoebi rebus, dem onstrant nobis nummi veteres, et notat Scaliger ad Manilium. Hinc comes

obscurus tripodum Statio, l. 3. Theb. v. 506.

Non comes obscurus tripodum, non fulminis ardens

Vector adest, flavaque sonans avis unca Minervae.

Nempe Corvus est niger, Phoebo ideo consecratus, quod et is obscura det responsa, habet MS. optimae notae, apud Casp. Barth. Animadversion. ad l. Ex nova Zembla vero albi afferuntur, cuiusmodi binos haud pridem aluit Elector Moguntinus. At Corvus Brasiliae, incolis Quaracies dictus, purpureus est et totô corpore intensissime rubet; uti videre est in Musaeo Kircheriano, Romae, et apud Georg. de Sepibus in Descr. eius p. 33. De Corvo fellatore, vide Salmas. ad Solin. p. 458. uti de Corvi imagine, in galeis Veter. infra, in voce Galea. in vexillo veterum Britannorum, voce Reafan.